Verboden voor onbevoegden

Woon je al lange tijd in Nederland en ben je bezig met bouwplannen in Suriname, dan zijn zwervers en honden op je bouwterrein niet het eerste waar je aan zult denken. Maar toch ook belangrijk om daar rekening mee te houden. Zwervers komen maar wat graag inspecteren wat ze mee kunnen nemen, terwijl de honden een hoop voor je zullen achterlaten.

Dat is bij mij nu zo goed als voorbij. Het hekwerk aan de voorzijde staat er nu en aan de achterzijde is een poort geplaatst. Het staalwerk staat nu nog in de menie, maar zal binnenkort geverfd worden.Heerlijk dat het werk nu tegen het einde loopt. Langzaamaan begin ik ook te evalueren. Wat is nou goed gegaan en wat had ik achteraf liever anders gedaan. Natuurlijk leerzame stof voor alle lezers van deze weblog.
En ik moet zeggen, het aantal lezers is in de loop der tijd behoorlijk toegenomen. Ik had aan het begin nooit kunnen bedenken dat er mensen in de VS, Nederlandse Antillen, UK, Spanje, Frankrijk, of zelfs Noorwegen deze webblog zouden lezen. Maar gaandeweg heb ik begrepen dat Surinamers zich over de hele wereld hebben verspreid, ook al is de bevolking nog zo klein. En blijkbaar lopen er velen buiten Suriname met bouwplannen rond. De laatste tijd neemt het aantal bloglezers vanuit Suriname ook enorm toe. Dat doet me goed; dat men vanuit Suriname steeds meer internet als informatiemedium weet te vinden.
Nu dan wat evaluatiepunten.

Waar heb ik me op verkeken?

Vaklui en perfectionisme
Toen mijn naar Suriname geremigreerde tante mij tijdens een vakantie eens zei: “men vindt mij hier te kritisch” had ik haar niet goed genoeg begrepen. Ik begreep wel dat haar standaarden voor afwerking hoger lagen dan van de gemiddelde Surinamer, maar ik had nog niet begrepen dat het streven naar perfectionisme niet echt leeft in Suriname. M.a.w. vakmensen zijn heel erg moeilijk te vinden, en men is gauw tevreden met een middelmatig resultaat. Nu kan ik dat heel goed begrijpen, in Suriname lig ik ook liever de halve dag in een hangmat torie te praten, maar een gedegen oplossing heeft toch ook mijn voorkeur boven een halfslachtige oplossing die je steeds maar moet oplappen om het werkend te krijgen en wat op den duur veel meer tijd, energie en geld kost. En daar heb ik me erg op verkeken, op die instelling die erg leeft in de gemeenschap en waar het soms erg moeilijk is om tegenin te gaan.

Mode en Amerikaanse producten
Ik heb me ook verkeken op de manier waarop men met je meedenkt bij de bouw. Dit is vooral erg tricky. Want ook goeie vaklui zijn erg trendgevoelig en geven vaak de voorkeur aan Amerikaanse oplossingen. Wat nieuw is gearriveerd in de gemiddelde Surinaamse winkels loopt vaak jaren achter op de trend in Nederland, en dat “nieuwe betere” product probeert men je dan aan te praten. En wat werkt voor temperaturen en leefomstandigheden in Amerika (of Nederland natuurlijk) hoeft niet geschikt te zijn voor Suriname.

Smaak en prijs
Bij het meedenken wordt de persoonlijke smaak van de opdrachtgever vaak ook genegeerd. Elke bouwvakker wil jou wel vertellen wat je beter kunt doen, bijvoorbeeld omdat het goedkoper of mooier is. Men kan niet zo goed begrijpen dat je een bepaald patroon wilt, en niets anders, zelfs al kost het 500 SRD meer.

Onafhankelijk werken
Ik had er ook niet goed bij stil gestaan dat men niet zo goed onafhankelijk kan werken. Ik had het moeten weten, want niet voor niets zijn er nog zoveel winkels in Suriname met personeel met een eigen deeltaak; het personeel dat advies geeft, het personeel dat inpakt, dat afstempelt, dat afrekent. En ik heb het keer op keer gezien, mensen met een pension moeten steeds naast de schoonmaakster lopen om elke week weer opnieuw uit te leggen wat er op welke manier schoongemaakt moet worden. Vanuit historisch oogpunt is het me volkomen duidelijk waarom dit zo is, maar het moge ook duidelijk zijn dat Suriname niet met zijn tijd is meegegaan. Deze manier van werken is echt te achterhaald. Gelukkig zijn er ook wel mensen die onafhankelijk werken, en dat is dan zo’n opluchting!
Hoe dan ook, dit gegeven heeft m’n plannen wel in de war geschopt. Ik wilde namelijk heel veel meubels in Suriname laten maken en op die manier veel geld voor de inrichting uitsparen. Maar dat gaat dus niet door. Ik zal veel meer in Nederland moeten aanschaffen en opsturen.

Wat had ik anders gedaan?

Fundering en vocht
Ik had me meer moeten verdiepen in de fundering van het huis. Dit was toentertijd zozeer een ver-van-mijn-bed-show en heb daarom een blind vertrouwen in de aannemer gesteld. Nu heb ik rondom het huis onderaan de buitenwand een vochtprobleem. Ik weet niet of het komt omdat er geen vochtbeschermer is aangebracht of omdat het te vroeg geschilderd is. Toen het maanden terug aan het licht kwam heb ik het probleem voor me uitgeschoven; ik zal er later eens goed induiken. Het vochtprobleem zit in ieder geval niet binnenin het huis.
Uiteraard heb ik het zowel met de aannemer als de schilder besproken. En je zult wel begrijpen wie waar het probleem neerlegt.

Wandtegels en stijl
Ik had wat meer tijd moeten nemen voor de wandtegels. Je kunt zoveel leuks doen, simpel door verschillende kleuren te combineren, dat had niet zoveel meer tijd of geld gekost, maar het had er wel leuker uitgezien.

Onkruid en bouwplastic
Een andere tante had me het advies gegeven: voordat je gaat bestraten, zorg dan dat je bouwplastic plaatst. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan. Ik was het niet vergeten, maar het ging nogal tegen mijn gevoel in. De oplossing vond ik te onnatuurlijk. Om eerlijk te zijn, weet ik niet of ik de juiste keuze heb gemaakt. Feit is wel, dat ik nu veel onkruid tussen de stenen heb. En dus meer onderhoud.

Concessies
Verder zijn er tal van kleine details die ik liever anders had gezien, maar ik zou niet weten hoe ik het dan wel had moeten doen. Ik kreeg het bijvoorbeeld niet voor elkaar om vanuit Nederland duidelijk te maken wat voor bouwglas ik in de gang wilde. Zelfs nadat ik tekeningen had gestuurd, is het niet gelukt. Uiteindelijk heb ik het opgegeven en is er later een uitsparing gelaten waar gewoon glas is gekomen. Dit soort concessies heb ik moeten doen vanwege het bouwen op afstand.

Tenslotte

Ik moet zeggen, toen ik middenin het bouwproces zat, dacht ik: zoiets echt nooit meer. Maar nu langzaamaan de last van mijn schouders komt te vallen begint het toch te veranderen. Ik ben van nature een "bouwer", in m’n werk, maar ook privé en ik moet zeggen, een huis bouwen, dat was toch wel een ultieme ervaring. Als het straks helemaal af is, denk ik dat ik in een groot zwart gat val.
Maar ja, misschien als ik eenmaal in die hangmat in m’n eigen huis lig, kom ik er ook niet meer uit.

Ik ontvang trouwens graag reacties op mijn evaluatiepunten en bovenal advies van lezers met verstand van zaken.