Het eerste bouwbezoek

Gisteren, een halve dag na aankomst in Suriname, heb ik het huis in aanbouw voor het eerst met eigen ogen gezien. Samen met mijn moeder zijn we vanaf het hotel naar het perceel gelopen en zagen voor het eerst het huis vanaf de achterkant.
We waren diep onder de indruk en er ging veel door ons heen. Mijn moeder is de oorspronkelijke eigenaar van het perceel en wat er nu gebouwd wordt is ook gebaseerd op een idee waar zij al heel lang mee rondliep; een huis met twee appartementjes voor verhuur. We liepen een stukje door en zagen toen het perceel van opzij.
En niet veel later stonden we pal voor het enorme huis.
Toen begreep ik waarom ik steeds hoorde: “het huis is grooooot!”. Ik denk dat het huis op zich niet groot is volgens Europese standaarden, maar wel volgens Surinaamse standaarden. De gemiddelde Surinamer is niet lang of groot en ik denk dat de huizen uit oude tijden ook daarop gebaseerd zijn. Toen ik naar het huis van de buren keek ten opzichte van de mijne, voelde ik me eigenlijk een beetje schuldig, omdat dit “grote” huis in aanbouw eigenlijk het huis van de buren opslokte. En daar zag ik ook dat ik een beetje heb gefaald waar het de algemene straatarchitectuur aangaat, als er zo’n term überhaupt bestaat. Daar is nu natuurlijk niets meer aan te doen, maar het deed me wel goed later te horen dat de buren een stukje de hoogte in zouden bouwen.
Ik had Wahab al tijdens onze wandeling gebeld en verteld dat we eraan kwamen. Hij had deze dag vrij gehouden om mij de complete rondleiding en uitleg te geven en zei dat hij er ook meteen aankwam. We waren al voor hem gearriveerd en de wachter en zijn maatje hebben ons ontvangen. Ik ben uiteraard meteen gaan rondlopen. Ik zag dat inmiddels alle (groene vochtwerende) gipsplaten er al in zaten en mijn algemene indruk was buitengewoon positief; het huis was precies zoals ik het in mijn hoofd had en zoals het virtuele huis dat ik met Google Sketchup heb opgebouwd. Nu een dag later, nadat ik de eerste indrukken heb kunnen verwerken, moet ik ook zeggen dat ik zeer onder de indruk ben van het werk van Wahab, in zijn persoon als aannemer, projectleider, adviseur, uitvoerder, arbeider en ga zo maar door. Want na alle verhalen die je hoort bij bouwprojecten, nl. dat er zoveel anders uitpakt dan je afgesproken had, moet ik zeggen dat ik niets op of aan te merken had. De meeste zaken die een beetje afwijken van het oorspronkelijke plan heeft hij telefonisch met mij besproken en ook mijn goedkeuring voor gevraagd. Voor de andere zaken die afwijken en waar ik nog niet over had nagedacht of die bouwtechnisch niet logisch waren (plaats van het mangat naar de vliering, plaatsing van het draineerbed, plaatsing van een aantal afvoerpijpen) heeft hij naar mijn mening ook de juiste keuzes gemaakt.
Ik liep dus al dik tevreden rond toen Wahab op zijn brommer arriveerde. Hij heeft me een complete rondleiding gegeven en veel over de uitvoering uitgelegd. Toen ik ernaar vroeg vertelde hij mij ook dat hij tegen veel problemen aanloopt met de arbeiders. Ze vragen veel en hij moet met regelmaat hun werk nalopen en herstellen. Goeie arbeiders zijn moeilijk te krijgen. En dat verbaast me voor geen meter gezien de vele bouwprojecten die in en om Paramaribo lopen, en zeker niet na wat mijn tante later die avond vertelde. Het nieuwe gebouw van hotel Torarica moet in december af zijn, 23 december moet er een groot feest daar gehouden worden, dus ze hebben een strakke deadline. In heel Paramaribo is Torarica daarom bouwvakkers aan het ronselen en ze betalen de arbeiders hiervoor bijna het dubbele van de normale dagprijs. Nou, daar kan ik niet tegenop hoor. Maar goed, misschien gaat het na 23 december weer wat beter.
Ik was zo stoutmoedig om een van de buren te vragen of ik vanaf zijn balkon een foto mocht maken. Gelukkig mocht dat, en dat leverde weer een mooi plaatje op.