Bij aanvang was ik ervan overtuigd dat ik al m'n meubels ter plekke kon laten maken, want ja, ik kon me nog herinneren dat vooral onder de Javaanse bevolkingsgroep er zeer vakkundige timmermannen waren. Maar helaas, misschien zijn ze nog wel ergens verstopt, maar ik heb ze niet kunnen vinden. Er zijn genoeg mensen hoor, die zeggen dat ze van alles kunnen, maar als ik zie hoe vaak ik bij “vaklieden” moet komen aanlopen met mijn eigen waterpas, dan denk ik tjongetjonge, dat is toch een van de meest essentiële dingen om in je gereedschapskist te hebben?! M.a.w. de standaard voor perfectie en precisie ligt een stuk lager bij de gemiddelde inwoner van Suriname, en ja, een krom bed of een kromme bank, daar zit ik echt niet op te wachten.
Dus wat doe je dan? Je laat je spullen zoveel mogelijk uit Nederland halen. Jammer, jammer! Want ik ben een voorstander van Surinaamse producten en zou mijn geld veel liever aan een Surinaamse vakman besteden. Inmiddels probeer ik een middenweg te vinden, bijvoorbeeld voor m'n eettafel. Ik weet dat Surinaams hout inmiddels best duur is, en bovendien is er in Suriname geen grote houtdrogerij. Dus, als ik meubels van hout laat maken, dan bestaat er een goeie kans dat ze zullen krom trekken. Men werkt inmiddels wel veel met MDF. Dus heb ik ervoor gekozen m'n tafelbladen in MDF te laten maken, ze zijn bespoten met autoverf, en die tafelpoten, die zijn van Ikea. Ik ben dol op flexibele systemen, daarom staat de tafel op poten met wieltjes en bestaat het uit twee delen. Zo kunnen de tafels in de toekomst ook als lestafels dienen, bijvoorbeeld voor computerlessen.
Wat betreft de woninginrichting moet ik toch ook nog wat kwijt. Tijdens mijn laatste vakantie in Suriname (april/mei) zag ik deze muurschildering op een school vlak bij Colakreek.
Tekna boekoe no wakti, tekna leri dati na joe makti. Ik was erg onder de indruk; ik wist niet dat er zo’n mooi gezegde in het Surinaams was voor Kennis is Macht.
Ik herinner me nog heel helder een discussie met iemand in Suriname, die zei: Suriname heeft geen kenniscultuur. Mensen, ik weet niet hoe, maar ik zou zo graag zien dat dit een beetje ging veranderen. Want met lede ogen zie ik het elke vakantie weer aan. Er worden echt hoge bedragen gevraagd voor jaren oude meubels die worden geadverteerd als “de nieuwste trend uit Italië” of “zojuist uitgepakt!” Ik begrijp heel goed hoor, dat men in Suriname niet de duurste producten importeert, maar dat ouderwetse meubels even duur of soms zelfs duurder worden verkocht dan gelijkwaardige moderne meubels in Europa, dat vind ik pure afzetterij. Eigenlijk maakt het me best misselijk, omdat de eigenaren heel goed weten waar ze mee bezig zijn; immers zij hebben de kennis over de inkoopprijs, hun winstmarge, en dat de meeste kopers niet de moeite hebben genomen of zelfs niet de middelen hebben om een goeie prijsvergelijking te doen.Dus wat doe je dan, wat kan je doen? Ha!! Steeds meer mensen, familie, kennissen en timmerlui, vragen mij tijdens mijn vakantie om een Ikea gids. En aangezien er helaas nog steeds geen Ikea in Suriname is, doen de gidsen heel goed dienst als inspiratiebron!
Wie weet, misschien kan ik in de toekomst nog een modern houten Made-in-Suriname bed kopen, in plaats van dat ene model dat je in alle winkels ziet. Het is een mooi model hoor, maar een beetje variatie mag wat mij betreft wel.
Mijn dubbele Ikea wastafel is inmiddels ook geïnstalleerd.
Helaas heb ik geen enkele timmerman in Suriname kunnen vinden die ik vertrouwde om mijn kruidenkast in Nederland na te maken. Dus, is het in Nederland nagemaakt door een top timmerman en met de zeepost verstuurd (nogmaals dank Peter, ik ben er erg blij mee!).
Links m’n kruidenkast in Nederland (eigen ontwerp), rechts wordt de kopie opgehangen.
Gelukkig kon ik in de stad bij CHM nog een aardige (uitklapbare) sofa vinden voor een redelijke prijs. En dankzij de alerte taxichauffeur die me daarnaartoe bracht kon ik de verkoper attenderen op de Moederdag korting!
